Αποπαγκοσμιοποίηση και επαναπαγκοσμιοποίηση
άρθρο του Θάνου Σεραλίδη
Τα τελευταία χρόνια, οι έννοιες της συγκρουσιακής αποπαγκοσμιοποίησης και της επιλεκτικής επαναπαγκοσμιοποίησης, βρίσκονται στο προσκήνιο του προβληματισμού των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Το 2013, η κυβέρνηση Ομπάμα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ολοκλήρωσης της αγοράς της Δύσης με επίκεντρο την Αμερική, τόσο στον Ειρηνικό (TPP) όσο και στον Ατλαντικό (TTIP) που εξαιρούσε την Κίνα και Ρωσία. Το σχέδιο με την ΕΕ ναυάγησε το 2016 λόγω της μη στήριξης της Γαλλίας και της Γερμανίας, ενώ αυτό στον Ειρηνικό μπλοκαρίστηκε από την κυβέρνηση Τραμπ το 2017, επειδή θεωρήθηκε μειονεκτικό για την Αμερική. Αλλά ήταν σαφές ότι σε κάθε περίπτωση είχε ξεκινήσει μια τάση αποπαγκοσμιοποίησης που θα όριζε δύο αντίθετα γεωπολιτικά/γεωοικονομικά μπλοκ: το σινορωσικό και τη συμμαχία των χωρών της Δύσης. Το σχήμα απολυταρχίες vs δημοκρατίες, όπως ορίστηκαν από τον Τζο Μπάιντεν.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται ως τάση και η συνεχής επικαιροποίηση της χρησιμεύει για την κατανόηση του αντίκτυπου στον κύκλο του κεφαλαίου στις δημοκρατίες. Αυτό έγινε εμφανές το 2022: οι ελλείψεις κρίσιμων υλικών (ορυκτή ενέργεια, τρόφιμα, λιπάσματα, μέταλλα κ.λπ.) που προκαλούν ελλείψεις εφοδιασμού στην ευρωζώνη λόγω του αποκλεισμού των εισαγωγών από τη Ρωσία, με κυρώσεις, σε συνδυασμό με δυσκολίες εφοδιασμού από την Κίνα. Τώρα οι παράγοντες της αγοράς αναρωτιούνται εάν θα είναι δυνατή η επιστροφή στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση.
