Ποίηση

Ζώον αιμοβόρον δηλώνει την ύπαρξή του χαράσσοντας ακόμα στους βράχους των σπηλαίων πώς να κατακτήσει προτού κατακτηθεί ακολουθώντας μόνο το

Κτυπήσανε την πόρτα μου δύο μικρά παιδιά Να ψάλουνε τα κάλαντα του Άγιου Βασίλη Και ήτανε παγωμένα απ’ τη χειμωνιά

Πετάνε μια κουβέντα που είπε κάποιος στην τάδε σελίδα και παράγραφο επιλεκτικά και νομίζουν ότι έτσι τεκμηριώνουν τις απόψεις τους

Κόμπιασμα του λαιμού παγωμάρα με τρέμουλο στα χείλη η γροθιά σφιγμένη χωρίς λέξη ν’ αρθρώσεις

Άνθρωποι μαραμένοι στις γωνιές της Αριστοτέλους πουλάνε τη φτώχεια τους Πρόσωπα με τον χειμώνα εγκατεστημένο πάνω τους Άνθρωποι που είδαν

Εξόρμηση στο βουνό δεκατέσσερα μανιτάρια είκοσι αλουμινένια τενεκεδάκια άλλα τόσα πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια με το καλαμάκι τους νάιλον σακούλες

Μαζεύεις τις πράξεις ενός ατόμου τις βάζεις μέσα στο γουδί και τις κοπανάς μέχρι να βγάλεις την ουσία από το

Πέτρες πέτρες πέτρες η μια  πάνω στην άλλη βαρέθηκα να τις στοιβάζω ιδρώτας μιας ιστορίας που τρέχει πόσους πύργους κάστρα

1. Η ομορφιά είναι ένα δώρο Επιφανειακό, ένα δώρο Με αρχή και τέλος. Γερμ. Θαν. 2. Έχουν στα χείλη τους

Απλές συνταγές φαγητού για εργένηδες, φοιτητές και τεμπέληδες. Ψωμί κι ελιά-χωρίς Κώτσο βασιλιά- Σήμερα οι ελιές έχουν την ίδια τιμή

…Κουράγιο μικροκόρη μας που μας εγίνεις μάνα ύμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα…

Μόλις κρυαδίσει λίγο, με την πρώτη βροχή μυρίζει πανηγύρι, το Πάσχα του Αμυνταίου το τελευταίο και το καλύτερο που συμπίπτει

Ασελγήσαμε και πάλιν πάνω στις μνήμες που χάνονται με κλάψες και υστερικά γέλια δηλωτικά της αδυναμίας εκπλήρωσης των υποχρεώσεων

Έρημη πόλη, απάτητη και απαγορευμένη χωρίς τους κατοίκους της, άλαλη τα σπουργίτια και τα χελιδόνια έφυγαν κι αυτά μαζί με

Πέθανες νωρίς όπως το αποφάσισες, Τώρα μάρμαρο βαρύ σκεπάζει όνειρα και μνήμες, Θα ζεις όσο σε θυμάμαι, Φύτεψα τριανταφυλλιά να

Διέξοδος πάνω σε φαινομενικά αδιέξοδα πολλά όχι, μήπως, γιατί φρενάρουν τη δημιουργικότητα, οι παύσεις και τα κενά δίνουν τον απαραίτητο

Δεν θα περιγράψω με λέξεις όταν με σκοτώνεις πως νιώθω. Είμαι μικρός και δεν έχω λαλιά να φωνάξω να μην

Πνεύματα άφθαρτα φτερουγίζουν άσπρα περιστέρια σύμβολα επικοινωνίαςδιάχυση ψυχών σε αναμονήπεριμένουν την άλλη διάστασησπείρες κυματοειδείς χαραγμένες σε πιθάριατάφους μυκηναϊκούςη ενέργεια δεν

Το ένα ποίημα είναι λίγο τα πέντε πολλά σε καθημερινή βάση στην άκρη του κονδύλου προεκτάσεις ψυχής έτοιμος να ρίξεις

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ

Τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ Σαββάτῳ, τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς ᾍδου Κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν

Μεγάλη Παρασκευή σε θυμάμαι να οδεύεις τον δικό σου Γολγοθά. Δακρύζω πάντα τέτοια μέρα. Μόνη σου πήρες την απόφαση Δεν

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τρίτῃ, τῆς τῶν δέκα Παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα. Να έχεις όλες

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης