Ποίηση

Δεν συμψηφίζονται ανόμοια πράγματα ούτε μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά μακαρόνια με κιμά, φακές με ρύζι μαγειρεμένα όμως ταιριάζουν πολύ έτσι

Τα παραμύθια τελείωσαν βάζουμε τα κεφάλια μέσα βάφουμε τις σημαίες μας σιγά σιγά με λίγο κόκκινο κι ένα φεγγάρι που

Μου κρατάς το χέρι. Σου κρατώ και εγώ το δικό σου. Και αυτή η βεβαιότητα της στιγμής, με κάνει αψηφώ

Στο δικό μας το χωριό  Είχαμε σχολειό στολίδι  Όμορφο περήφανο και καμαρωτό  Στην αυλή τρελό παιχνίδι  Με πανσέδες και με

Εξαπάτηση απενοχοποιώντας τον εαυτό μας τους άλλους μια ευχάριστη εκπληκτική ερημιά γυμνοί κάτω από το φως όχι μόνο του ήλιου

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμιμέσα από τα δάχτυλά μουχωρίς να πιω ούτε μια στάλα.Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Μια δοκιμασία, γενική πρόβα η διαρκής προσπάθεια δεν αξιολογείται τιμάται μόνο το αποτέλεσμα όλη μας η ζωή κυριαρχείται από γεγονότα

Τ’ όνομά της σκάλισα στα βράχια της Ιόνιας ακτής.  Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αιγαίου (1964-1969)  Μια προσευχή.

Το φως δεν σταθμεύει πουθενά μας διαπερνά διάχυτο ζωοδότο και φονικό όπως το συλλάβει κανείς και πως ερμηνεύεις τον εαυτό

Μες στο δοξαστικό των ποδιών ιερό Σμάρι αμέρωτο χαύνα χουγιάζει Ομόθυμο κύμα θεριακώνει γερό Ωσάν το θέαμα άρτους σταλάζει *

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ο Τρυφερός Ποιητής της Θεσσαλονίκης (1931-2020) “Βλέπω τον Θεό σε κάθε άστρο, να μοιράζει κι από μια

Μια κοινωνία, μια ιστορία,  όλο τάξη και νοικοκυριό,  στο μικρό χωριό.   Ο φούρνος στην αυλή,  ψήνει ζυμωτό ψωμί,  κ’ η

(ποίημα του γέροντα Μαξίμου Καραβά) Ὅλοι τόν ξέρουν στά βουνά τῆς βόρειας Ἑλλάδος, Κοζάνη καί τά Γρεβενά καί πόλη τῆς

Χρονικές αναλαμπές που μας σημάδεψαν παρελαύνουν αποστασιοποιημένες και γυμνές επικαιροποιώντας αλήθειες και ψέματα γαλουχημένοι και βαφτισμένοι εν αγνοία μας, τώρα

Πας βαθειά πίσω ξανά σε μια γκάμα γνώσεων που πλατιάζουν βιωματικά καθώς μεγαλώνεις ξεκινώντας από το χώμα το νερό τους

Χθες βρέθηκα νοερά στην Νάξο… …γιόρταζε τον προστάτη Άγιο της Νικόδημο· ένα παιδί που για να κυνηγήσει το όνειρο του…

Από την Ποιητική μου Συλλογή: Σαπφικά Απηχήματα, Αγία-Πετρούπολη 2014, σελ.1. Το έγραψα μετά την επίσκεψή μου στο Άουσβιτς, τον Σεπτέμβριο

Άιντε μάνα… Μάζεψε σε ένα μπογαλάκι δυο αλλαξιές ρούχα αυτά της Κυριακής, τα καλά, βγάλε τα από τη λεβάντα και

Πριν ακόμα δύσει ο ήλιοςτο κοπάδι, το ‘μασεο Πρωθυπουργός στη στάνη,Έξω εκεί, παραμονεύει Ο λύκος ο κακός,που είναι ο κορωνοϊός,μη

Ένα κόμμα μια τελεία δεν σηκώνεις χείμαρρος που ορμάς από τα βουνά προς τον κάμπο και μέχρι την θάλασσα προτού

…όταν «φεύγει» ένας ποιητής, ο πολιτισμός μιας χώρας γίνεται φτωχότερος …το φευγιό της ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ «τραυμάτισε» τα βλέφαρα της ψυχής

Ήρθε η άνοιξη δεν μπορώ να τη χαρώ. Ήρθε μια άνοιξη σκληρή γεμάτη πόνο. Σήμερα ένα φοβισμένο χιόνι στρώνει αθώα

Πολλά τα ερεθίσματα οι αντιδράσεις λίγες τυλιγμένος στο σεντόνι της σιωπής περιμένεις την επόμενη σου ψήφο της έμμεσης δημοκρατίας δια

Μισή σελίδα φτάνει να καταγράψει την σιωπή καιρός για συμμάζεμα τελείωσε το κλάδεμα και η ανθοφορία τώρα περιμένουμε τους καρπούς

Απρόσμενη ξαφνική επίθεση του κορωνοϊού εναντίον μας ή φυσιολογικό ξέσπασμα της φύσης αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας; Ένα διάλειμμα μήπως ησυχάσει

Ένι μήνυμα, κάτι θέλει να πει να μας προειδοποιήσει, πόσο εύκολα μεταδίδεται με τα σύγχρονα μέσα η σκέψη η κακία

Μόλις ξημέρωσε και αμέσως νύχτωσε χωρίς να δώσουμε την μάχη τα παραδώσαμε όλα δεν έχουν ρόδες να τα σύρουν ούτε