Ποίηση

Τ’όνομα της σκάλισα στα βράχια Ιονίου Πελάγους. Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αγίου. 1964-1969 Μια προσευχή να μη

Τα τραγούδια των ανθρώπων είναι πιο όμορφα από τους ίδιους, πιο βαριά από ελπίδα, πιο λυπημένα, πιο διαρκή. Πιότερο απ’

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Φλώρινας «Βασιλικής Πιτόσκα» με την «Ομάδα Δημιουργικής Γραφής της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας» συναποφάσισαν τη διανομή της

Διώξε τον θυμό από την καρδιά σου είναι μία φωτιά παράλογη που κατακαίει τα πάντα. Θα σε κάνει να πεις,

Ω εθνικέ μας ποιητή Στη Ζάκυνθο πήρες πνοή Σαν ανθοβολούσε η γη Και γλυκά πρόβαλλε η αυγή. Τα μάτια σου

Εκείνη τη θλιβερή, του Γενάρη, κατάμαυρη νυχτιά Τρεις Έλληνες λεβέντες, στα Ίμια, στα νησιά μας Δολοφονήθηκαν θρασύδειλα απ’ των Τούρκων

Τον Ιανουάριο του 2020, η γιαγιά Παρασκευώ από τη Σάμο έχασε τον σύντροφο και τη μεγάλη αγάπη της ζωής της,

Το αηδόνι έχει σωπάσει   Το σκυλί έχει κουρνιάσει  Ο βοριάς λυσσομανάει   Και το κόκκαλο τρυπάει  Ο παππούς κοντά στο τζάκι 

Αλλαγές πολλές μας ήρθαν ξαφνικές θα κάνω σπίτι διακοπές θα κάτσω μέσα, θα φάω και θα πιώ αλλά και ευκαιρία

Τρέχει ο κόσμος σαν μελίσσι τρέχει τρέχει να ψωνίσει ρούχα και πολλά αγαθά του κόσμου όλου τα καλά Για να

Σβήνουν βιαστικά τα κεριά Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας Στέρεψαν τα δάκρυα Βλέμματα παγωμένα Της τελευταίας στιγμής Άνθρωποι φεύγουν Χωρίς

Μύρισε βροχή το χώμαη ομίχλη πλάκωσε σαν πουπουλένιο στρώμα Τα πουλιά όλα μαζί δώσαν ραντεβού να πετάξουν την αυγή Το ταξίδι ξεκινάει πέρα

Ρώτησε τα’ αστέρια  Μια μάνα ένα ένα  Τα παιδιά μου μην είδατε  Που φύγαν για τα ξένα;  Κι εκείνα μείνανε

Γιατί; Σβήνουν βιαστικά τα κεριά.Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας.Στέρεψαν τα δάκρυα.Το βλέμμα τους παγωμένο.Δεν υπάρχει πια.Φεύγουν χωρίς ένα γιατί να

Είμαστε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο όσο και να κοιτούμε μακριά φιλοσοφώντας προσκολλημένοι μονολιθικά με τους ίδιους χορούς

Δεν συμψηφίζονται ανόμοια πράγματα ούτε μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά μακαρόνια με κιμά, φακές με ρύζι μαγειρεμένα όμως ταιριάζουν πολύ έτσι

Τα παραμύθια τελείωσαν βάζουμε τα κεφάλια μέσα βάφουμε τις σημαίες μας σιγά σιγά με λίγο κόκκινο κι ένα φεγγάρι που

Μου κρατάς το χέρι. Σου κρατώ και εγώ το δικό σου. Και αυτή η βεβαιότητα της στιγμής, με κάνει αψηφώ

Στο δικό μας το χωριό  Είχαμε σχολειό στολίδι  Όμορφο περήφανο και καμαρωτό  Στην αυλή τρελό παιχνίδι  Με πανσέδες και με

Εξαπάτηση απενοχοποιώντας τον εαυτό μας τους άλλους μια ευχάριστη εκπληκτική ερημιά γυμνοί κάτω από το φως όχι μόνο του ήλιου

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμιμέσα από τα δάχτυλά μουχωρίς να πιω ούτε μια στάλα.Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Μια δοκιμασία, γενική πρόβα η διαρκής προσπάθεια δεν αξιολογείται τιμάται μόνο το αποτέλεσμα όλη μας η ζωή κυριαρχείται από γεγονότα

Τ’ όνομά της σκάλισα στα βράχια της Ιόνιας ακτής.  Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αιγαίου (1964-1969)  Μια προσευχή.

Το φως δεν σταθμεύει πουθενά μας διαπερνά διάχυτο ζωοδότο και φονικό όπως το συλλάβει κανείς και πως ερμηνεύεις τον εαυτό

Μες στο δοξαστικό των ποδιών ιερό Σμάρι αμέρωτο χαύνα χουγιάζει Ομόθυμο κύμα θεριακώνει γερό Ωσάν το θέαμα άρτους σταλάζει *

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ο Τρυφερός Ποιητής της Θεσσαλονίκης (1931-2020) “Βλέπω τον Θεό σε κάθε άστρο, να μοιράζει κι από μια