Ποίηση

Το αηδόνι έχει σωπάσει   Το σκυλί έχει κουρνιάσει  Ο βοριάς λυσσομανάει   Και το κόκκαλο τρυπάει  Ο παππούς κοντά στο τζάκι 

Αλλαγές πολλές μας ήρθαν ξαφνικές θα κάνω σπίτι διακοπές θα κάτσω μέσα, θα φάω και θα πιώ αλλά και ευκαιρία

Τρέχει ο κόσμος σαν μελίσσι τρέχει τρέχει να ψωνίσει ρούχα και πολλά αγαθά του κόσμου όλου τα καλά Για να

Σβήνουν βιαστικά τα κεριά Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας Στέρεψαν τα δάκρυα Βλέμματα παγωμένα Της τελευταίας στιγμής Άνθρωποι φεύγουν Χωρίς

Μύρισε βροχή το χώμαη ομίχλη πλάκωσε σαν πουπουλένιο στρώμα Τα πουλιά όλα μαζί δώσαν ραντεβού να πετάξουν την αυγή Το ταξίδι ξεκινάει πέρα

Ρώτησε τα’ αστέρια  Μια μάνα ένα ένα  Τα παιδιά μου μην είδατε  Που φύγαν για τα ξένα;  Κι εκείνα μείνανε

Γιατί; Σβήνουν βιαστικά τα κεριά.Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας.Στέρεψαν τα δάκρυα.Το βλέμμα τους παγωμένο.Δεν υπάρχει πια.Φεύγουν χωρίς ένα γιατί να

Είμαστε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο όσο και να κοιτούμε μακριά φιλοσοφώντας προσκολλημένοι μονολιθικά με τους ίδιους χορούς

Δεν συμψηφίζονται ανόμοια πράγματα ούτε μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά μακαρόνια με κιμά, φακές με ρύζι μαγειρεμένα όμως ταιριάζουν πολύ έτσι

Τα παραμύθια τελείωσαν βάζουμε τα κεφάλια μέσα βάφουμε τις σημαίες μας σιγά σιγά με λίγο κόκκινο κι ένα φεγγάρι που

Μου κρατάς το χέρι. Σου κρατώ και εγώ το δικό σου. Και αυτή η βεβαιότητα της στιγμής, με κάνει αψηφώ

Στο δικό μας το χωριό  Είχαμε σχολειό στολίδι  Όμορφο περήφανο και καμαρωτό  Στην αυλή τρελό παιχνίδι  Με πανσέδες και με

Εξαπάτηση απενοχοποιώντας τον εαυτό μας τους άλλους μια ευχάριστη εκπληκτική ερημιά γυμνοί κάτω από το φως όχι μόνο του ήλιου

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμιμέσα από τα δάχτυλά μουχωρίς να πιω ούτε μια στάλα.Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Μια δοκιμασία, γενική πρόβα η διαρκής προσπάθεια δεν αξιολογείται τιμάται μόνο το αποτέλεσμα όλη μας η ζωή κυριαρχείται από γεγονότα

Τ’ όνομά της σκάλισα στα βράχια της Ιόνιας ακτής.  Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αιγαίου (1964-1969)  Μια προσευχή.

Το φως δεν σταθμεύει πουθενά μας διαπερνά διάχυτο ζωοδότο και φονικό όπως το συλλάβει κανείς και πως ερμηνεύεις τον εαυτό

Μες στο δοξαστικό των ποδιών ιερό Σμάρι αμέρωτο χαύνα χουγιάζει Ομόθυμο κύμα θεριακώνει γερό Ωσάν το θέαμα άρτους σταλάζει *

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Ο Τρυφερός Ποιητής της Θεσσαλονίκης (1931-2020) “Βλέπω τον Θεό σε κάθε άστρο, να μοιράζει κι από μια

Μια κοινωνία, μια ιστορία,  όλο τάξη και νοικοκυριό,  στο μικρό χωριό.   Ο φούρνος στην αυλή,  ψήνει ζυμωτό ψωμί,  κ’ η

(ποίημα του γέροντα Μαξίμου Καραβά) Ὅλοι τόν ξέρουν στά βουνά τῆς βόρειας Ἑλλάδος, Κοζάνη καί τά Γρεβενά καί πόλη τῆς

Χρονικές αναλαμπές που μας σημάδεψαν παρελαύνουν αποστασιοποιημένες και γυμνές επικαιροποιώντας αλήθειες και ψέματα γαλουχημένοι και βαφτισμένοι εν αγνοία μας, τώρα

Πας βαθειά πίσω ξανά σε μια γκάμα γνώσεων που πλατιάζουν βιωματικά καθώς μεγαλώνεις ξεκινώντας από το χώμα το νερό τους

Χθες βρέθηκα νοερά στην Νάξο… …γιόρταζε τον προστάτη Άγιο της Νικόδημο· ένα παιδί που για να κυνηγήσει το όνειρο του…

Από την Ποιητική μου Συλλογή: Σαπφικά Απηχήματα, Αγία-Πετρούπολη 2014, σελ.1. Το έγραψα μετά την επίσκεψή μου στο Άουσβιτς, τον Σεπτέμβριο

Άιντε μάνα… Μάζεψε σε ένα μπογαλάκι δυο αλλαξιές ρούχα αυτά της Κυριακής, τα καλά, βγάλε τα από τη λεβάντα και

Πριν ακόμα δύσει ο ήλιοςτο κοπάδι, το ‘μασεο Πρωθυπουργός στη στάνη,Έξω εκεί, παραμονεύει Ο λύκος ο κακός,που είναι ο κορωνοϊός,μη