ποίημα

Α) Τέσσερις φίλοι απολαμβάνουν τον καφέ τους στον πεζόδρομο. Ένας ΠΑΣΟΚΟΣ (του κρατεού ΠΑΣΟΚ), ο άλλος αδρανής ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, ο τρίτος

Δεν ανήκει Στους επισήμως θρησκευόμενους  Εκκλησίες του  Οι κορυφές τω ορέων  Με άλλοτε φιλήσυχα αεράκια   Κι άλλοτε βουερούς ανέμους  Σε

Α) Πόνος και θλίψη Τα νερά του Δνείπερου γέμισαν αίμα. Αθώα παιδιά δεν προλαβαίνουν να πουν ένα γιατί. Δεν είναι

1) Ο Εφέσιος Ηράκλειτος. Είχε πει το: “Πατήρ πάντων ο πόλεμος”. Δηλαδή, αν το ερμηνεύω σωστά, ο πόλεμος είναι ο

Επικοινώνησε ξανά, απαίσια η ζωή μακριά σου. Αχ, τι δε θα έδινα, έστω και για λίγα μονάχα λεπτά, να βρισκόμουν

Τ’όνομα της σκάλισα στα βράχια Ιονίου Πελάγους. Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αγίου. 1964-1969 Μια προσευχή να μη

Ω εθνικέ μας ποιητή Στη Ζάκυνθο πήρες πνοή Σαν ανθοβολούσε η γη Και γλυκά πρόβαλλε η αυγή. Τα μάτια σου

Εκείνη τη θλιβερή, του Γενάρη, κατάμαυρη νυχτιά Τρεις Έλληνες λεβέντες, στα Ίμια, στα νησιά μας Δολοφονήθηκαν θρασύδειλα απ’ των Τούρκων

Τον Ιανουάριο του 2020, η γιαγιά Παρασκευώ από τη Σάμο έχασε τον σύντροφο και τη μεγάλη αγάπη της ζωής της,

Το αηδόνι έχει σωπάσει   Το σκυλί έχει κουρνιάσει  Ο βοριάς λυσσομανάει   Και το κόκκαλο τρυπάει  Ο παππούς κοντά στο τζάκι 

Αλλαγές πολλές μας ήρθαν ξαφνικές θα κάνω σπίτι διακοπές θα κάτσω μέσα, θα φάω και θα πιώ αλλά και ευκαιρία

Τρέχει ο κόσμος σαν μελίσσι τρέχει τρέχει να ψωνίσει ρούχα και πολλά αγαθά του κόσμου όλου τα καλά Για να

Σβήνουν βιαστικά τα κεριά Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας Στέρεψαν τα δάκρυα Βλέμματα παγωμένα Της τελευταίας στιγμής Άνθρωποι φεύγουν Χωρίς

Μύρισε βροχή το χώμαη ομίχλη πλάκωσε σαν πουπουλένιο στρώμα Τα πουλιά όλα μαζί δώσαν ραντεβού να πετάξουν την αυγή Το ταξίδι ξεκινάει πέρα

Ρώτησε τα’ αστέρια  Μια μάνα ένα ένα  Τα παιδιά μου μην είδατε  Που φύγαν για τα ξένα;  Κι εκείνα μείνανε

Γιατί; Σβήνουν βιαστικά τα κεριά.Δεν προλαβαίνουμε τις θλίψεις μας.Στέρεψαν τα δάκρυα.Το βλέμμα τους παγωμένο.Δεν υπάρχει πια.Φεύγουν χωρίς ένα γιατί να

Είμαστε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο όσο και να κοιτούμε μακριά φιλοσοφώντας προσκολλημένοι μονολιθικά με τους ίδιους χορούς

Μου κρατάς το χέρι. Σου κρατώ και εγώ το δικό σου. Και αυτή η βεβαιότητα της στιγμής, με κάνει αψηφώ

Στο δικό μας το χωριό  Είχαμε σχολειό στολίδι  Όμορφο περήφανο και καμαρωτό  Στην αυλή τρελό παιχνίδι  Με πανσέδες και με

Μια δοκιμασία, γενική πρόβα η διαρκής προσπάθεια δεν αξιολογείται τιμάται μόνο το αποτέλεσμα όλη μας η ζωή κυριαρχείται από γεγονότα

Τ’ όνομά της σκάλισα στα βράχια της Ιόνιας ακτής.  Τελείωνε ο πέμπτος Αύγουστος στο νησί του Αιγαίου (1964-1969)  Μια προσευχή.

Μες στο δοξαστικό των ποδιών ιερό Σμάρι αμέρωτο χαύνα χουγιάζει Ομόθυμο κύμα θεριακώνει γερό Ωσάν το θέαμα άρτους σταλάζει *

Μια κοινωνία, μια ιστορία,  όλο τάξη και νοικοκυριό,  στο μικρό χωριό.   Ο φούρνος στην αυλή,  ψήνει ζυμωτό ψωμί,  κ’ η

(ποίημα του γέροντα Μαξίμου Καραβά) Ὅλοι τόν ξέρουν στά βουνά τῆς βόρειας Ἑλλάδος, Κοζάνη καί τά Γρεβενά καί πόλη τῆς

Χρονικές αναλαμπές που μας σημάδεψαν παρελαύνουν αποστασιοποιημένες και γυμνές επικαιροποιώντας αλήθειες και ψέματα γαλουχημένοι και βαφτισμένοι εν αγνοία μας, τώρα

Πας βαθειά πίσω ξανά σε μια γκάμα γνώσεων που πλατιάζουν βιωματικά καθώς μεγαλώνεις ξεκινώντας από το χώμα το νερό τους

Από την Ποιητική μου Συλλογή: Σαπφικά Απηχήματα, Αγία-Πετρούπολη 2014, σελ.1. Το έγραψα μετά την επίσκεψή μου στο Άουσβιτς, τον Σεπτέμβριο