ποίημα

Πόσα βιώματα τέλος πάντων υπαρκτά και στην σφαίρα της φαντασίας αποζητάς για να συνεχίσεις να πορεύεσαι και γιατί τάχατες να

Ένα ταξίδι αυτό αξίζει Με το τρένο να βλέπεις τα δένδρα με χιονισμένο νυφικό Ένα τοπίο αθώο γαληνεύει τη ψυχή

Σαν ξεχασμένα ξωτικά του Άϊ Βασίλη αφημένοι στα χιόνια παγωμένοι ζητιανεύουμε αυτή τη λίγη ζεστασιά που περισσεύει χωρίς να μπορούμε

Κτυπήσανε την πόρτα   μου δύο μικρά παιδιά Να ψάλουνε τα κάλαντα του Άγιου Βασίλη Και ήτανε παγωμένα απ’ τη χειμωνιά

Η πέτρα κοφτή Κάθετη στο νερό της λίμνης Αποχρώσεις του γκρίζου Του καφέ, του κίτρινου Σχεδόν απαγορευμένο το κόκκινο Με

Αυγερινός ή αποσπερίτης είναι εκεί, το ίδιο ανάλογα σε ποια φάση βρίσκονται οι τροχιές μας το πιο φωτεινό άστρο

Όχι άλλη ψευτοκάθαρση «όχι άλλο κάρβουνο» ή ξεκαθαρίζεις ή πασαλείφεις ενοχές και ανοχές δεν πάνε πάντα μαζί ούτε «μαζί τα

Λούφα και παραλλαγή σαν τους λαγούς κρυβόμαστε ακίνητοι να μην δίνουμε στόχο την έσχατη στιγμή τρέχουμε να σωθούμε έτσι και

Μέσα στην αδιατάραχτη ησυχία σου μόνο τόσες κάποιες σπίθες ξυπνούν μνήμες θαμμένες αναλαμπές κομμάτια φίλμ που προσπαθείς να κολλήσεις

Όσο εισχωρείς μικραίνεις μικραίνεις μέχρι που να εξαϋλωθείς να σε χαϊδεύει ο αέρας και να λες

Οι κερκίδες είναι εκεί παρακολουθείς όποιο θέατρο θέλεις παραστάσεις που σκιαγραφούν τον εαυτό σου κάτω από μια τούμπα σε μυρίστηκαν

Είναι εκείνη που σε νοιάζεται, για εσένα που πονάει. Όταν όλοι σε αφήνουνε μόνο εκείνη σε αγαπάει. Είναι εκείνη που

Ήσουν άνθρωπος κουρασμένος, αναζητούσες στοργή και αποδοχή. Εκεί που έφτασες στο τέλος, είπες μέσα σου να κάνεις μία νέα αρχή.

Στο αεροδρόμιο, εκεί που η ζωή μου τελειώνει. Για λίγα λεπτά μόνο ξανά θα μείνουμε μόνοι. Στο αεροδρόμιο που σε

Αυγουστιάτικα όρια τεταμένα του σεβασμού και της ανεκτικότητας ξεσκέπαστος χωρίς ένα σεντόνι να καλύπτει την ερωτική σου αμηχανία όχι απαραίτητα

Κοίτα, το αυγουστιάτικο φεγγάρι που μας προϊδέασε ο Άρης στο πιο κόκκινο φέγγος του έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στην λίμνη δάκρυα

Αν την Πατρίδα μου χάσω, πώς να την ξεχάσω; Να την αρνηθώ, που μου χάρισε άσσο; ΠΟΤΕ! Πως εδώ θα

Καλάμια ίσια και στεγνά Μπηγμένα στο κορμί της Φωνές των ερωδιών Των κορμοράνων Των ανέμων Λευκές σημαδούρες Επιπλέοντα μη

Ένας σταρ υπήρχε κάποτε, τον έλεγαν Κλαρκ Γκέιμπλ. Μόνο αυτός κυριαρχούσε, μετά τη Σίρλεϊ Τεμπλ. Του κινηματογράφου θεωρούτανε αυτός ο