Ρίτσα Μπαλκουρανίδου

Ήλθε το φθινόπωρο. Φθινοπώριασε πάλι. Σχολειά, πρωτοβρόχια. Λιλά κυκλάμινα στις πλαγιές, χρυσοκίτρινα φύλλα που στροβιλίζονται στον άνεμο, παίζοντας κρυφτούλι με

Ήταν ένας γλυκός – γλυκός παππούς. Με γελαστό καλοσυνάτο πρόσωπο, ήμερα χαρακτηριστικά, μικρά λαμπερά μάτια, ρόδινο λευκό δέρμα, πολλά πολλά

Στη μνήμη του πατέρα μου Γεωργίου, αγωνιστή της εθνικής αντίστασης Η εξάχρονη Εύχαρις ρωτούσε τη μαμά της: «Μαμά, πού είναι

Αυτό το όνομα, το συγκράτησα, στο περιβόλι του μυαλού μου, από τα νεανικά μου χρόνια, τότε που εμείς της γενιάς

Γλυκολαλούσα κοπελιά, με πλουμιστά στολίδια, Έρχεσαι Άνοιξη εσύ, με ρόδα με κεντίδια Σε άρμα χρυσοφόρετο η Περσεφόνη η κόρη. Μάρτη

Γύρισα σελίδα. Βρέθηκα στα μονοπάτια της δεκάχρονης παιδούλας . Στο φως του φεγγαριού. Μου φόρεσαν πέτρινο στε- φάνι και νόμιζα