Τρύφων Ούρδας

Ήτανε τότε στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα. Καλοκαίρι και η ζέστα στην πόλη, απάνω στο καταμεσήμερο, χτύπαγε στο κόκκινο.

Στον Δημήτρη και στην Ελένη… Μια ανάσα ακόμα και μου είπανε πως φτάνω. Θα έμπαινα επιτέλους να βαδίσω, τον ομορφότερο

Ο φίλος μας ο Μιχάλης δεν είχε ιδέα από εκλογές.  Πολύ δε περισσότερο δεν ήθελε να κάνει συζήτηση γι’ αυτές.

[Γράφτηκε το 1974] Ο Μάρτης δεν μπόρεσε να δώσει στον Θωμά να καταλάβει, ότι να… έφτασε η Άνοιξη και πως

Εκεί στο καφενείο του Γιακουμή που λέτε, ακούγονταν τα πάντα. Από την απλή γεωργία και την κτηνοτροφία μέχρι την ανωτάτη

[Το κείμενο γράφτηκε το 1974] Δεν είχε σκοπό και τα φετινά Χριστούγεννα ο γέρο-Μάνθος να τα περάσει στη μαύρη ξενιτειά!

Σκυμμένος όλη μέρα πάνω στον μπάγκο, στη μηχανή και τα παπούτσια του ο κύριος Τάκος ο τσαγκάρης στην Αριδαία, δεν

Χωριανός μου ο Νικολάκης και φίλος από μικρά παιδιά! Μαζί στο Δημοτικό, μαζί στο Γυμνάσιο, μαζί στις ανώτερες σπουδές, μαζί

Στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, όλα πήγαιναν καλά! Δηλαδή τι καλά αφού στα διαγωνίσματα των απολυτηρίων εξετάσεων, σχεδόν όλη η

Ως καταναλωτικός άνθρωπος κι εγώ, προχθές λίγο πριν του Ευαγγελισμού,  πήγα να ψωνίσω  σ’ ένα από τα «σούπερ μάρκετ»  της

Ήταν ένα παράθυρο στο παλιό μας το σπίτι. Χαμηλό όπως ήταν, από μικρό παιδί μ’ έβαζε εκεί μπροστά του η

Πόσα χρόνια είχαμε να βρεθούμε με τον Γιώργο κι εγώ δεν ξέρω. Πάντως πολλά! Προχτές ξαφνικά με πήρε στο κινητό.

Με το Ευαγγέλιο στο στήθος ο παπα – Σαράντης και στο ένα του χέρι να κρατάει  το Σταυρό και μαζί

Το διήγημα γράφτηκε το 1972… Πήγαινα σχεδόν σαν να πετούσα. Δεν ήξερα πού! Ακολουθούσα στα τυφλά έναν δρόμο, που μου