χωριό

Μια κοινωνία, μια ιστορία,  όλο τάξη και νοικοκυριό,  στο μικρό χωριό.   Ο φούρνος στην αυλή,  ψήνει ζυμωτό ψωμί,  κ’ η

Ακόμη κι αν ήξερα ότι αύριο θα ήταν το τέλος του κόσμου, σήμερα θα φύτευα ένα δέντρο. – Μ.L.King (1926-1968),

“-Γιατί με σκοτώνεις; -Μα, δεν κατοικείς στην απέναντι ακτή; Φίλε μου, αν κατοικούσες απ’ αυτήν την πλευρά, θά ‘ταν άδικο

Το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου το απόγευμα συνέβη κάτι σπάνιο στη Μελίτη. Χτύπησε η καμπάνα και τελέστηκε γάμος. Ήταν ο πρώτος για

“Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης. Ο πλαστουργός της νιας ζωής. Εγώ είμαι τέκνο της αγάπης. Κι ώριμο τέκνο της

“Όταν ένας Εσκιμώος γέροντας αντιλαμβανόταν ότι ήταν ανήμπορος, εγκατέλειπε το σπίτι του (ιγκλού) παίρνοντας μαζί του μια γούνα, απομακρυνόταν, ξάπλωνε

Κάθε πρότασή του αρχίζει με την προσφώνηση «ντούσσε» (ψυχή μου), γι΄αυτό και οι συγχωριανοί μας του κόλλησαν το παρατσούκλι «Ντούσσας»

Κάθε τόσο στο χωριό μας μετά τον Εμφύλιο εμφανίζονταν άτομα άγνωστα σ’ εμένα, που όμως ήταν συγχωριανοί μας κι όταν

Εκείνη στα δεκαέξι κι εκείνος στα δεκαεφτά. Όλοι ξέρανε στο χωριό πως αγαπιούνται κι όχι μόνο αυτό, αλλά και πως

“Η καλή μας αγελάδα, βόσκει κάτω στη λιακάδα, μικρά χόρτα και μεγάλα, για να κατεβάσει γάλα…” – ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

“Η φτώχεια θέλει καλοπέραση” – “Η πενία τέχνας κατεργάζεται”ΠΟΛΥ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ Ένα συνεχές κορνάρισμα στον κεντρικό δρόμο του χωριού ξύπνησε

“Αυτού του νέου τ’όνομα στο χιόνι ήταν γραμμένο, το πήρε ο ήλιος κι έλιωσε και το νερό εχάθη…” Στην αυλή

Πραγματοποιήθηκε και φέτος όπως κάθε καλοκαίρι η θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγ. Τριάδος στο παλιό χωριό της Δροσοπηγής (Μπελκαμένη).

“Άνθρωποι στο φεγγάρι, απάνθρωποι στη γη…” Ο ΤΥΠΟΣ – Ιούλης 1969 Αν τον έβλεπες καθισμένο στον καφενέ ν’ απολαμβάνει τον

(τη νύχτα ανθρακωρύχος τη μέρα γεωργοκτηνοτρόφος) “Είμαστε εμείς που χτίζουμε πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι, που ζυμώνουμε το αλεύρι και

“Κορμί μανταλωμένο στην ανέμη του ήλιου, ευλογημένος ο κόπος και ο μόχθος σου…” – ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ Το χωριό μας και

“Τώρα είναι Μάης κι άνοιξη, τώρα είναι καλοκαίρι, τώρα φουντώνουν τα κλαδιά κι ανθίζουν τα λουλούδια, τώρα κι ο ξένος

Η Παπαδιά ήταν ένας οικισμός της Σέτινας (Σκοπού) στα ριζά του Καϊμάκτσαλαν (Βόρρας). Λίγα σπιτάκια ανάμεσα σε δέντρα και βουνό

“Χωροφύλακας για τα χωριά μας μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60 σήμαινε το λιγότερο παρατήρηση για τη κοπριά και

“Τρίτη εγεννήθη ο Διγενής και Τρίτη θα πεθάνει. Πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους…” –ΔΗΜΩΔΕΣ Γνωστός Μακεδονομάχος

Στο χωριό μου είχαμε τον Ντέντο Ρίστο ή Ρίστο-κούσλετο ή Ρίστο-πίντσαρο… Ήταν μουσικός, είχε κλαρίνο, είχε γκάιντα (άσκαυλο), είχε φλογέρες,

“Παν’τα κοπάδια στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν, παν’ και κοντά οι τσομπάνηδες βαρώντας τη φλογέρα…” – ΔΗΜΩΔΕΣ Πρέπει να ήταν άνοιξη

Στο μαντρί μου βρήκα έναν φάκελο με την παρακάτω ανώνυμη επιστολή, τη διάβασα με ενδιαφέρον και διαπίστωσα πως είναι γραμμένη

“Το καφενείο του χωριού είναι ένας πολυχώρος και ο μπακάλης είναι ο λειτουργικός διευθυντής και ο συντονιστής ποικίλων δραστηριοτήτων…” Κόντευε

“Είπε σπίτι ν’ανοίξει κι ας ήταν εξήντα χρονών. Που να φανταστεί πως έφερνε κλειδαριά ασφαλείας με τη γυναίκα που του

“Μια βλαχοπούλα έπλυνε στα δέντρα, στα πλατάνια… … Εκεί γιδάρης πέρασε και την καλημεράει. – Βλαχούλα’μ δεν παντρεύεσαι γιδάρ’ άντρα

“Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι, κάθετον αϊτός βρε- μένος, χιονισμένος και πα- ρακαλεί τον ήλιο να ανατείλει…” – ΔΗΜΩΔΕΣ